آزمون هوش استنفورد بینه، شیوه‌ای برای سنجش هوش است که نخستین بار در اوایل قرن بیستم توسط آلفرد بینه روانشناس فرانسوی طراحی و اجرا شد.

سپس لوییس ترمن از دانشگاه استنفورد، این آزمون را کمی اصلاح کرد و تغییر داد و نسخه‌ی دیگری از آن را مناسب نظام آموزشی آمریکا طراحی و اجرا کرد (سال ۱۹۱۶).

این آزمون، توانایی‌های ذهنی را در ۵ حوزه مختلف می‌سنجد و ارزیابی می‌کند و برای این کار، از ۱۰ تست استفاده می‌شود.

آنچه ما امروز به نام بهره هوشی یا ضریب هوشی یا IQ می‌شناسیم، بر اساس این تست تعیین می‌شود. به این معنا که مثلاً اگر کسی ۱۰ سال سن داشته باشد و بتواند در تست هوش استفنورد بینه، امتیازی معادل متوسط افراد با سن ۱۰ ساله کسب کند، بهره هوشی او ۱۰۰ فرض می‌شود. عملکرد بهتر از متوسط ۱۰ ساله‌ها به عنوان بهره هوشی بالاتر از ۱۰۰ و عملکرد پایین‌تر از متوسط، به عنوان بهره هوشی زیر ۱۰۰ تفسیر می‌شود.

پنج زمینه‌ای که در تست هوش استنفورد بینه مورد سنجش قرار می‌گیرند به شرح زیر هستند:

• دانش (Knowledge)
• استدلال عددی (Quantitative Reasoning)
• استدلال سیال (حل مسئله از طریق قیاس، تشبیه، استقرا و …) یا Fluid Reasoning
• پردازش‌های بصری / فضایی (Visual-Spatial Processing)
• حافظه فعال (Working Memory)

تست هوش به این شیوه، در ابتدا برای سنجش توانایی یادگیری دانش آموزان روستایی فرانسه جهت حضور در کلاس‌های شهری طراحی و اجرا شد و به تدریج، در نقاط مختلف جهان، کاربردهای گسترده‌تری پیدا کرد.

متمم در آموزش پرورش کودکان هوشمند، در قالب دو درس تعریف ضریب هوشی و تاریخچه مفهوم هوش، به بررسی و تحلیل دقیق‌تر روند شکل گیری و رواج یافتن این آزمون پرداخته است.