سبقه و صبغه دو واژه‌ای هستند که نویسندگان، سخنوران و سیاستمداران ما علاقه‌ی بسیاری به استفاده از آن‌ها دارند.  این علاقه در حدی است که با وجود عربی بودن صبغه، اگر این واژه را در گوگل جستجو کنید، به صدها سایت ایرانی می‌رسید.

کلمه‌ی سبقه هم‌خانواده‌ی سابقه است و به نوعی به پیشینه اشاره می‌کند.

بنابراین اگر می‌خواهید از پیشینه‌ی افراد یا فعالیت‌ها حرف بزنید، باید از سبقه (با سین) استفاده کنید:

• خبرنگار از معاون دانشگاه پرسید: آیا دانشجویان بازداشت‌شده سبقه سیاسی داشته‌اند؟
• سبقه سیاسی ایشان از سبقه علمی ایشان پررنگ‌تر است.
• او هم توانایی مدیریت بالایی دارد و هم از سبقه کار فرهنگی برخوردار است.

اما صبغه به معنای رنگ است (صَبغ به معنای رنگ کردن و صِبغ به معنای رنگ شده). بنابراین وقتی می‌خواهید بگویید یک کار یا فعالیت یا فرهنگ، رنگ و بوی خاصی دارد، باید از صبغه (با صاد) استفاده کنید:

• این قانون بیشتر صبغه فقهی دارد تا حقوقی.
• این اقدام‌های خشونت‌آمیز بیشتر صبغه‌ طایفه‌ای داشته‌اند.
• او در سخنرانی تأکید کرد که ما باید به فکر پررنگ کردن صبغه معنوی در کارهایمان باشیم
• این طرح، صبغه سیاسی دارد.
• باید صبغه سوگ‌مندانه‌ی این روزها حفظ شده و برنامه‌های شاد در تلویزیون پخش نشود.

از این منظر، صبغه را می‌توان تقریباً معادل تعبیری دانست که در زبان انگلیسی با واژه‌ی tint ساخته می‌شود:

She has a clearly annoyed tone with a tint of arrogance.

تُن صدایش به شکل شفافی خشمگین بود و رنگی از تکبر هم داشت.

His questions had a tint of anger.

سوال‌هایش رنگی از خشم داشت.