اگر چه سورئالیسم را به فراواقع گرایی ترجمه می‌کنند، اما شاید عبارت واقعیتِ واقعی‌تر توصیف بهتری برای این مکتب باشد.

سورئالیسم مدعی نیست که می‌خواهد از مرزهای واقعیت بگذرد، بلکه معتقد است که عموم انسان‌ها بخش خیلی کوچکی از سرزمین واقعیت را در نوردیده‌اند.

مکتب سورئالیسم را از فرزندان مکتب دادائیسم می‌دانند.

جدی نگرفتن مرزها و چارچوب‌های رسمی و قواعد پذیرفته شده توسط دادائیسم، در مکاتب متعددی نفوذ و رسوخ کرد که از جمله آنها می‌توان به مکتب سورئالیسم اشاره کرد.

با وجودی که تفکر سورئال را نمی‌توان به صورت شفاف و قطعی از دادائیسم تفکیک کرد، اما تولد رسمی سورئالیسم را با مانیفست سورئالیسم که در سال ۱۹۲۴ توسط نویسنده‌ی فرانسوی آندره برتون منتشر شد مقارن می‌گیرند.

سورئالیسم پایه‌های فکری خود را بر تفکر زیگموند فروید قرار داد.

سورئالیست‌ها بر این باور بودند که رویاها و ناخودآگاه و سایر بحث‌هایی که فروید مطرح می‌کند می‌تواند دریچه‌ای به خودِ واقعی‌ترِ انسان باشد. انسانی که اسیر زنجیر عقل و منطق نیست.

توجه به رویاها، احساسات لحظه‌ای، عبور از مرزهای پذیرفته شده‌ی باور و فرهنگ عامه، شگفتی آفرینی، حذف نکردن و پنهان نکردن احساسات و شکستن مرز ممکن و ناممکن، از ویژگی‌های مکتب سورئالیسم محسوب می‌شود.

سورئالیسم در ادبیات، فیلمسازی، نقاشی و عکاسی و سایر جنبه‌های فرهنگی و هنری، علاقمندان خود را پیدا کرده است.

پابلو پیکاسو و هنری مور، از جمله سورئالیست‌های مطرح محسوب می‌شوند.

پیشنهاد می‌کنیم عکسهای سورئال اریک یوهانسون و کارهای جوزپه آرچیمبولدو را هم ببینید.

مطالعه بیشتر: Dada, Surrealism, and their heritage