واژه‌ی مباح واژه‌ای عربی به معنای مجاز است.

اما در زبان فارسی، معمولاً به معنای فقهی آن مورد استفاده قرار می‌گیرد.

به این معنا که وقتی می‌گوییم کاری مباح است یعنی اینکه شرع، آن را واجب یا مستحب یا حرام یا مکروه ندانسته و در واقع، در قبال آن موضع گیری صریح نکرده است و آن را مسکوت گذاشته است.

تذکر اول: این واژه هیچ نوع ارتباطی با واژه‌ی عربی مباهاة (که ما آن را به صورت مباهات می‌نویسیم) و به معنای احساس تفاخر و بزرگی کردن و افتخار کردن و مفاهیمی از این دست به کار می‌رود ندارد.

تذکر دوم: واژه‌ی تباهی در زبان عربی به افتخار کردن و حس غرور و مفاهیمی مانند این اشاره دارد و واژه‌ی تباهی که ما در فارسی به کار می‌بریم از ریشه‌ی پهلویِ تبه به معنای فساد و نابود شدن است که واژه‌هایی مانند تبه‌کار هم از ان ریشه گرفته‌اند.

بنابراین نباید شکل یکسان این دو کلمه در فارسی و عربی، باعث شود که معنای آنها را یکسان یا حتی مشابه فرض کنیم.