اسکولاستیک (Scholastic) را در فارسی مَدرَسی ترجمه می‌کنند. همچنین اسکولاستیسیزم عموماً به صورت گرایش به تفکر مدرسی یا حاکمیت تفکر مدرسی ترجمه می‌شود.

اصل واژه هم از Schola گرفته شده که با واژه‌ی School (مدرسه) هم‌ریشه است.

در قرن ۱۱ تا ۱۷ میلادی، در مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های رسمی – که تحت نظارت کشیشان بود – این شیوه‌ی تفکر ترویج می‌شد که: علم، باید در خدمت مسیحیت باشد. در غیر این صورت باطل است و مفید نیست.

این کار به شیوه‌های مختلفی انجام می‌شد: یکی اینکه دستورات و انتظارات و باور‌ها و احکام کشیشان مطرح می‌شد و سپس باید دانشجویان و دانشمندان به شکلی تحقیق و تحلیل می‌کردند که به همان نتایج برسند. دیگر اینکه، کشیشان در بین علوم مختلف، شاخه‌هایی را که دستاوردهای مفید – در خدمت کلیسا – داشت، مورد حمایت قرار می‌دادند و درس‌ها و بحث‌ها و علومی که نتایج آنها می‌توانست برای کلیسا مضر باشد را حذف و پالایش می‌کردند و به این شکل، تقویم درسی مدرسه‌ها و آکادمی‌ها چیده می‌شد.

منطق اسکولاستیک، حکمت اسکولاستیک، فلسفه اسکولاستیک، قرائت اسکولاستیک از علوم طبیعی، همه و همه به همین مفهوم – البته در حوزه‌های مختلف – اشاره دارند.

اگر چه نگرش مدرسی، طی چند قرن تقریباً در تمام جهان مسیحیت حاکم بود، اما سن توماس آکویناس را نماد و شخص شاخص آن تفکر می‌دانند. این مسئله احتمالاً ناشی از حجم گسترده‌ی تالیفات و تحقیقات و استدلال‌هایی است که وی، در راستای نگرش اسکولاستیک منتشر کرده است.

لازم است توجه داشته باشیم که اسکولاستیک و اسکولاستیسیزم، اصطلاح مورد قبول یا مورد استفاده‌ی کشیشان و کلیسا نبوده است. چون آنها معتقد بودند که در حال پالایش و پاکسازی علم هستند و آنچه باقی می‌ماند، بخشی از علم نیست. بلکه تمام علم است و آنچه حذف شده، صرفاً حرف‌هایی گمراه‌کننده است که ظاهر علمی داشته است.

اسکولاستیک، اصطلاحی است که توسط مخالفان آن نگرش – و به طور خاص در دوران رنسانس – رایج بود و به کار گرفته می‌شد. آنها وقتی از علم اسکولاستیک یا منطق اسکولاستیک (سواد مدرسه‌ای) حرف می‌زدند، در واقع در حرفشان این طعنه را داشتند که: علم، البته به شرطی که با کلیسا همخوان باشد و منطق، البته به شرطی که منطق کلیسا را نقض نکند.