دادا و دادائیسم یک جنبش هنری است که در سال ۱۹۱۶ شکل گرفت و هنرمندانی از آلمان، فرانسه و سوئیس در شکل‌گیری آن نقش داشتند.

دادائیسم را هم مانند بسیاری از جنبش‌ها باید در بستر زمانه‌ی خود (دوران جنگ جهانی اول) شناخت و درک کرد.

اگر بخواهیم دادائیسم را در یک قانون خلاصه کنیم، باید بگوییم که قانون آن بی قانونی است. دادائیسم از چارچوب گریزان است و تاکید دارد که نمی‌خواهد گرفتار چارچوب‌های رسمی، عقل، منطق و اصول و قواعد شود.

نام دادائیسم هم بر اساس قاعده‌ی کلی دادا (بی قانونی) انتخاب شده است. کاغذی را در میانه‌ی یک دیکشنری فرو کرده‌اند و اولین کلمه‌ای که در صفحه مشاهده شده (دادا) به عنوان نام جنبش خود انتخاب کرده‌اند. این قانون گریزی و چارچوب ستیزی را می‌توان در مانیفست دادائیسم که توسط هوگو بال نوشته و در همان زمان هم خوانده شده است، مشاهده کرد.

دادائیست‌ها، برای انتقال پیام خود، هیچ ابزاری را به صورت مطلق به ابزار دیگر ترجیح نمی‌دهند.

به عبارتی، برای آنها استفاده از اشیاء فیزیکی، رنگ، کاغذ یا هر ابزار دیگری که بتواند رسانه‌ای برای پیام‌شان باشد، مطلوب و پسندیده است.

اثری دادائیستی از Man Ray با نام کادو (هدیه)

دادا زمانی که به تدریج به یک جریان پذیرفته شده تبدیل می‌شد، دقیقاً به همین علت، توسط دادائیست‌ها کنار گذاشته شد.

مارسل دوشان و سالوادور دالی، از جمله هنرمندان معروف و مطرح پیرو این مکتب محسوب می‌شوند. مکتبی که بعداً سورئالیسم از آن زاده شد.

منبع برای مطالعه بیشتر: Arty Factory