مونتسکیو (Montesquieu) که او را معمولاً با لقب بارون (بارون دو مونتسکیو) می‌شناسند، از فیلسوفان سیاسی دوران روشنگری در فرانسه است.

مونتسکیو در اواخر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم میلادی زندگی می‌کرده است.

از او کتابهای متعددی به جا مانده که روح القوانین (The Spirit of Laws) و نامه های ایرانی (Persian Letters) از جمله مهم‌ترین آنها محسوب می‌شوند.

علت ماندگار شدن نام مونتسکیو

علت اصلی ماندگاری نام او، فلسفه پردازی‌هایش در حوزه سیاست است. تحلیل‌ها و مدل‌هایی که اگر چه امروز بدیهی به نظر می‌رسند، اما در زمان مونتسکیو تحولی در نگرش سیاسی محسوب می‌شده‌اند.

جدایی قوه‌ی قضاییه و مجریه که امروز در اکثر کشورهای جهان رایج و پذیرفته شده است، به پیشنهاد او مطرح شد. قبل از آن، به علت رواج سیستم سلطنتی در بسیاری از نقاط جهان، عملاً این دو نظام در هم ادغام شده‌ بودند و حتی اگر افراد مختلفی بر آنها مدیریت می‌کردند، عملاً دو نهاد با رای مستقل محسوب نمی‌شدند.

اگر چه در برخی کشورها مانند امپراطوری روم، جدایی قوا وجود داشته و مونتسکیو هم به این مسئله اشاره دارد و به آن کشورها توجه دارد.

توجه مونتسکیو به امپراتوری روم در حدی جدی و عمیق بوده است که کتابی نیز تحت عنوان «تحقیق در علل رشد و افول رومیان» تالیف کرده است.

[مطلب مرتبط: جملاتی از مونتسکیو]